در روزهایی که کشور با چالش ناترازی انرژی مواجه است، مردم مناطق مختلف هر یک به نوعی درگیر پیامدهای آن هستند. اما آنچه این روزها در قیامدشت و برخی دیگر از مناطق جنوبی تهران رخ می‌دهد، چیزی فراتر از یک خاموشی موقت یا مدیریت اضطراری است؛ بلکه بازتابی است از نوعی بی‌عدالتی ساختاری که بار دیگر خود را در شکل توزیع نامتوازن فشارها نشان داده است.
مردم قیامدشت، مردمی که سال‌هاست با کمبود امکانات و زیرساخت‌های شهری دست‌وپنجه نرم می‌کنند، حالا باید روزانه تا ۴ ساعت قطعی برق را نیز تحمل کنند؛آن‌هم بدون اطلاع‌رسانی شفاف و بدون اینکه بدانند چرا همیشه نوبت سختی، اول به نام آن‌ها نوشته می‌شود.
پیش‌تر بارها تأکید کردیم که حتی یک ساعت قطعی برق در روز برای مردمی که در گرمای تابستان از حداقل امکانات خنک‌کننده برخوردارند، نگران معیشت روزانه هستند یا سالمند و کودک در خانه دارند، قابل قبول نیست.اما حالا وضعیت نه‌تنها بهبود نیافته، بلکه وخیم‌تر هم شده است.
این یادداشت، تلاشی است برای بازتاب یک مطالبه روشن و ساده:اگر قرار است مدیریت مصرف انجام شود، این مدیریت باید با عدالت همراه باشد؛ نه اینکه جنوب تهران همواره محل اجرای سریع‌ترین و سخت‌گیرانه‌ترین تصمیم‌ها باشد، بدون آنکه منطق و معیارهای آن برای مردم روشن باشد.
مردم قیامدشت، خواستار پاسخ‌گویی هستند؛ خواستار برنامه‌ریزی منصفانه و اطلاع‌رسانی دقیق‌اند.ما به‌عنوان رسانه‌ای محلی، تنها صدای مردمی هستیم که در سکوت خاموشی، حرف‌های زیادی برای گفتن دارند.
